قطعا در هنگام رانندگی در تهران یا هر شهر دیگری، برای هر یک از ما پیش آمده که با سبز شدن ناگهانی عابری در خیابان روبه‌رو شویم. اگرچه کارشناسان شهری برای مقابله با چنین پدیده‌ای از راه‌حل‌هایی چون پل عابر پیاده، زیرگذر یا چراغ راهنما یاری گرفته‌اند اما گاهی اوقات با وجود تمامی این راه‌حل‌ها باز هم شاهد تکرار مکررات و بی‌قانونی برخی افراد هستیم؛ بی‌قانونی که گاه به از دست رفتن جان فرد خاطی ختم شده و اغلب به جز فحاشی‌های زیرلبی راننده‌ها یا فریاد و ناله و نفرین آن‌ها جریمه‌ای در پی ندارد!
متاسفانه در حالی که بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا در کنار قوانین بازدارنده برای رانندگان از سیاست‌های مشابهی برای کاهش خطای عابران پیاده استفاده می‌شود و در حوادث به‌وجود آمده علاوه بر سهم خطای راننده، سهم خطای عابر نیز در کارشناسی‌های صورت‌گرفته محسابه می‌گردد، در کشور ما خبری از این قوانین نیست و به نظر هم نمی‌رسد که این معضل بزرگ دغدغه‌ای جدی برای قانون‌گذاران باشد.
با وجود این که بیش از نیم قرن از ورود پل‌های عابر پیاده به کشورمان می‌گذرد اما بر اساس آمار رسمی، میزان استفاده از آن‌ها نهایتا به ۴۰ درصد رسیده است؛ رقمی فاجعه‌بار که به سادگی می‌تواند توجیحی قانع‌کننده برای آمار ناامیدکننده سوانح درون‌شهری باشد. سهل‌انگاری، عجله، ضعف فرهنگی و …؛ نامش را هرچه می‌خواهید بگذارید اما دندان کرم‌خورده را باید از ریشه کند! اما سوال اساسی این است که «راه حل چیست؟!»
محمدامین ناطقیان – روزنامه‌نگار